Tuum credibile?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Duo Reges: constructio interrete. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Praeteritis, inquit, gaudeo. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?
Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Inquit, dasne adolescenti veniam?
Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus
verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis
bonorum videbatur extremum.

Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur,
vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio
et via tradiderunt.

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Paria sunt igitur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. An haec ab eo non dicuntur?

Erat enim Polemonis.: Nos commodius agimus.
Qui convenit?: Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Bork: Quis istud possit, inquit, negare?
Verum esto;: Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.